Είναι ημέρες εορτών και χαράς. Μια τυπική ελληνική οικογένεια θα τρέχει από σπίτι σε σπίτι να ευχηθεί, να δει τους συγγενείς και φίλους, να φάει καλό ελληνικό φαγητό και να ανταλλάξει δώρα. Είναι ημέρες τρεχάλας, αλλά και χαράς, ομόνοιας και επανασύνδεσης… Όλοι πρέπει να το απολαύσουμε και όταν λέμε όλοι εννοούμε και τα παιδιά!
Το ξέρω και το κατανοώ…. έχετε την ανάγκη να δείξετε ότι μεγαλώνετε ευγενικά και ῾σωστά῾ πλασματάκια… ναι… εμείς οι γονείς την έχουμε αυτή την ανάγκη του ῾φαίνεσθαι῾… δεν το κατακρίνω. Ωστόσο, δεν μπορούμε να παραβιάζουμε τα όρια των παιδιών μας, για να δείξουμε κάτι τέτοιο, σωστά; Αναφέρομαι για εκείνες τις στιγμές, που το μικρό σας πλάσμα θα λάβει κάποιο δώρο και θα γυρίσει την πλάτη… εσείς καταντροπιασμένος με ένα στυλ δήθεν άνεσης και χιούμορ θα πείτε: ῾Νικόλα, τί λέμε στη θεία;῾ ή ακόμη ῾Πες ευχαριστώ και δώσε ένα φιλάκι..῾! Εδώ, σε αυτό το σημείο ξεκινά η παραβίαση του προσωπικού χώρου του παιδιού μας: ῾…δώσε ένα φιλάκι…῾, ῾…κάνε μια αγκαλίτσα…῾.
Ας σκεφτούμε τί ακριβώς σημαίνει αυτό και τί μπορούμε να κάνουμε για να το αλλάξουμε. Αρχικά, το σωματικό όριο είναι το ῾τελευταίο οχυρό῾, θα το πω απλά, των ορίων ενός ανθρώπου: είναι το σύνορο, αυτό που μας κρατάει ξεχωριστούς από τους άλλους και αποτελεί για εμάς το προσωπικό μας σπίτι. Το όχημα της ψυχής θα έλεγαν κάποιοι, ένα φορτηγό γεμάτο νευρώνες και νεύρα θα έλεγαν κάποιοι άλλοι… πάντως είναι δικό μας. Το σώμα του παιδιού δεν είναι δικό του από την πρώτη στιγμή: το αλλάζει ο γονέας, το κάνει μπάνιο, το ταΐζει ό,τι θέλει εκείνος και ό,τι ώρα επιλέξει, δεν υπάρχει έλεγχος των σφιγκτήρων, το αφήνει κάτω, όποτε κρίνει εκείνος κτλ. Κατανοούμε επομένως ότι η κατάκτηση, η ‘ιδιοκτησία῾ του σώματος είναι κάτι μεταγενέστερο στο παιδί. Και πόσο ευχάριστο αλήθεια! Μόλις ξεκινήσει να περπατάει, να πηγαίνει τουαλέτα, να τρώει μόνο του… πόση χαρά και αυτοπεποίθηση νιώθει!
Από την άλλη, φανταστείτε έναν κόσμο, όπου θα ήσασταν εντελώς υποταγμένος σε κάποιον άλλο, ακόμη και σε σωματικό επίπεδο. Τώρα, σκεφτείτε αυτός ο κάποιος να σας ζητάει να κάνετε πράγματα, που δε θέλετε…
Η σκέψη ανοίγει πολλά μονοπάτια το ξέρω… Για σκεφτείτε τον άντρα σας να λέει για εσάς ῾Δώσε ένα φιλάκι῾, ῾Κάνε μια αγκαλιά῾… Φρικτή σκέψη, σωστά; Σας θυμώνει φαντάζομαι… Έτσι είναι και με τα παιδιά, φίλοι μου! Είναι μια παραβίαση, που τα θυμώνει και τα κάνει να μην μπορούν να υποστηρίξουν την πραγματική τους επιθυμία, που είναι η αντίθετη… ῾Να μη φιλήσω αυτή την άγνωστη θεία ή θείο, να μην αγκαλιάσω κάποιον που δεν ξέρω. Μην ξεχνάμε ότι επειδή είμαστε νονοί, θείοι, συγγενείς ενός μικρού παιδιού δε σημαίνει ότι μας εμπιστεύεται και μας χαρίζει απλόχερα αυτό που τόσο πρόσφατα κατέκτησε… το σώμα του! Την επιλογή του!
Επομένως, αγαπημένοι μου, μην είστε πιεστικοί με τα παιδάκια σας, φερθείτε με ενσυναίσθηση και κατανόηση. Υποστηρίξτε τα με μια ευγενική απάντηση προς τον συγγενή και όχι κατάπιέζοντάς τα να φιλούν και να αγκαλιάζουν. Περάστε όμορφες οικογενειακές στιγμές και πιστέψτε με, εάν είστε οι ίδιοι τρυφεροί σαν άνθρωποι έτσι θα γίνει και το παιδάκι σας. Αλλά δε θα θέλατε να είναι τρυφερό με τον οποιοδήποτε… σωστά;
Ψυχολόγος – Ειδική παιδαγωγός
Παπακυργιάκη Χρύσα
Email: chrysapapakirgiaki@yahoo.gr
Blog: psuxislogos.blogspot.com
Το άρθρο γράφτηκε για το blog του momandme.gr , αποτελεί πνευματικό δικαίωμα και απαγορεύεται η αναδημοσίευσή του χωρίς την έγγραφη άδεια του αρθρογράφου.